PAGES

ΟΠΤΑΣΙΑ ΚΟΣΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥ

ΟΠΤΑΣΙΑ
ΟΠΤΑΣΙΑ Κοσμᾶ Μοναχοῦ, φοβερὰ καὶ ὠφέλιμος.
«Πενθῶ κολάσεις τὰς ξένας ὧδε βλέπων. «Χαίρω δὲ αὖθις τὰς ἀναπαύσεις βλέπων.»
Κατὰ τὸν δέκατον τρίτον χρόνον τῆς Βασιλείας Ρωμανοῦ τοῦ Δεκαπινοῦ, ἤτοι ἐν ἔτει 932, ἦτο  εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ἄνθρωπός τις, ὁ οἰκειότερος τῶν ὑπηρετῶν, τῶν παρισταμένων εἰς τὸν Βασιλικὸν κοιτῶνα τοῦ Ἀλεξάνδρου, ὅστις ἐβασίλευσεν ὀλίγον πρωτύτερα τοῦ Ρωμανοῦ, ἤτοι ὁ υἱὸς μὲν Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος, ἀδελφὸς δὲ Λέοντος τοῦ σοφοῦ.
Οὗτος λοιπὸν ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, ἀφήσας τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ ἠγάπησεν τὴν Μοναχικὴν πολιτείαν, καὶ μετονομασθεὶς Κοσμᾶς διὰ τοῦ ἀγγελικοῦ Σχήματος, κατεστάθην ὕστερον καὶ Ἡγούμενος τοῦ σεβασμίου μοναστηρίου τοῦ εὑρισκομένου παρὰ τὸν ποταμὸν Σάγαριν.
Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον χρόνοι τινές, ἠκολούθησεν νὰ περιπέσῃ ὁ Θεῖος  οὗτος Κοσμᾶς εἰς δεινὴν καὶ βαρυτάτην ἀσθένειαν καὶ νὰ διαρκέσῃ εἰς αὐτὴν πολὺν καιρόν. Ἀφοῦ δὲ παρῆλθον πέντε μῆνες, ἀνέλαβον ὁ ὅσιος ὀλίγον ἀπὸ τὴν ἀσθένειαν, καὶ ἐγερθεὶς ὀλίγον ἀπὸ τὴν κλίνην του ἐκάθησεν ἀπὸ τὸ ἕν μέρος καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο παρὰ  τῶν ὑπηρετούντων αὐτῶν ἀδελφῶν. Εὐθὺς λοιπὸν ἔγινεν ἔξω τοῦ ἑαυτοῦ, καὶ ἔμεινεν εἰς τὴν ἔκτασιν ταύτην ἀπὸ τὴν τρίτην ὥραν τῆς ἡμέρας ἕως τὴν ἐνάτην· καὶ τοὺς μὲν ὀφθαλμοὺς του εἶχεν ἀνηγμένους, καὶ προσέχοντας εἰς τὴν στέγην τοῦ οἴκου του, τὸ δὲ στόμα του ἐκρυφομίλει λόγους τινάς, πάντῃ ἀνάρθους καὶ  ἀκατανοήτους.
Ἐλθὼν λοιπὸν εἰς ἑαυτὸν ὀλίγον, ἔλεγεν εἰς τοὺς ἐκεῖ παρόντας, «δότε μου τὰς δύο μερίδας τοῦ ἄρτου, τὰς ὁποίας ἔλαβα τώρα πρὸ ὀλίγου ἀπὸ τὸν τίμιον γέροντα·» λέγων δὲ ταῦτα, ἔβαλεν εἰς τὸν κόλπον του τὰς χεῖρας του ἐρευνῶντας διὰ νὰ εὕρῃ τὰ ζητούμενα. Τινὲς δὲ τῶν ἐκεῖ παρόντων, στοχαζόμενοι, ὅτι θεία ἔκτασις ἠκολούθησεν εἰς τὸν γέροντα, παρεκάλουν αὐτόν, νὰ φανερώσῃ εἰς αὐτοὺς τὸ μέγα τοῦτο μυστήριον· εἰπέ, λέγοντες, ὦ πάτερ, εἰπὲ χωρὶς νὰ φθονήσῃς ἡμᾶς, διὰ τὴν μεγάλην ὠφέλειαν, τὴν ὁποίαν ἔχομεν ἐκ τούτου νὰ λάβωμεν· εἰπὲ καὶ διηγήσου ποῦ ἤσουν εἰς τὰς τόσας ὥρας; καὶ εἰς ποίαν Θεωρίαν ἀνεβίβαζες τὴν διάνοιάν σου; μὲ ποῖον δὲ συνωμίλεις κινῶν τὰ χείλη σου; 
Ὁ δὲ ὅσιος βλέπων αὐτοὺς θρηνοῦντας πολλὰ καὶ παρακαλοῦντας, παύσατε, ἔλεγεν, ὤ τέκνα, παύσατε, καὶ ὅταν ὁ Κύριος θελήσῃ καὶ ἔλθω εἰς ἐμαυτόν, τότε βέβαια θέλω ἐκπληρώσει τὴν δέησίν σας.
Τὸ πρωῒ λοιπὸν ἀφοῦ συνήχθη εἰς τὸ κελλίον τοῦ Ὁσίου ὅλη ἡ ἀδελφότης, ἤρχισεν ὁ τίμιος γέρων νὰ διηγῆται τὴν ὀπτασίαν καὶ νὰ λέγῃ εἰς αὐτοὺς ταῦτα. Πατέρες μου καὶ ἀδελφοί, τοῦτο εἶναι ἀνώτερον ἀπὸ κάθε νοῦν καὶ ἀνθρωπίνην γλῶσσαν, ὅσα δὲ μόνον ἐνθυμοῦμαι, ἐκεῖνα καὶ θέλω διηγηθῇ. Ἐκεῖ ὅπου ἐκαθήμην εἰς τὴν κλίνην μου, βασταζόμενος ὑπὸ τῶν δύο ἀδελφῶν, ἐφάνη μοι ὅτι ἔβλεπα, ἀπὸ τὸ ἀριστερό μου μέρος πλῆθος πολύ ἀνθρω-παρίων τινῶν μελανῶν εἰς τὰ πρόσωπα. Εἰς ὅλους δὲ ἡ μελανία δὲν ἦτο ἡ αὐτή, ἀλλ’ εἰς ἄλλους μὲν περισσοτέρα εἰς ἄλλους δὲ ὀλιγωτέρα. Καὶ ἄλλοι μὲν ἀπὸ ἐκείνους εἶχον τὰ ὄμματα ἀνάστροφα γυρισμένα, ἄλλοι δὲ εἶχον αὐτὰ μαῦρα, ὡς τὸ χρῶμα τοῦ μολύβδου, ἄλλοι δὲ εἶχον αὐτὰ αἱματωμένα, καὶ ἔβλεπον ὡσὰν φονεῖς καὶ θηρία. Καὶ ἄλλος μὲν ἀπὸ ἐκείνους εἶχε μαῦρα τὰ χείλη καὶ πολλὰ ἐξωγκωμένα καὶ φουσκωμένα, ἄλλος δὲ εἶχε μαῦρον καὶ φουσκωμένον μόνον τὸ ἕν χεῖλος, καὶ ἄλλος μὲν εἶχεν τοιοῦτο τὸ ἄνω χεῖλος, ἄλλος δὲ τὸ κάτω.
Τὰ ἀνθρωπάρια λοιπὸν ἐκεῖνα ἦλθον παρὰ τὴν κλίνην μου, καὶ ἐσπούδαζον νὰ μὲ πάρουν ἀπὸ σᾶς, καὶ πρώτον μὲν σὰς ἔβλεπον ὅλους ἱσταμένους τριγύρω μου, καὶ μοῦ ἐφαίνετο ὅτι δὲν τὰ φοβοῦμαι πολλὰ οὔτε δειλιῶ τὰς ὁρμάς των, ὕστερον δέ, δὲν ἠξεύρω πῶς, ἔμεινα μόνος χωρὶς σᾶς καὶ εὐθὺς ἐκυριεύθυν ἀπὸ ἐκεῖνα: Ὅθεν μὲ πολλὴν θρασύτητα μὲ ἐπῆραν, καὶ ἄλλοι μὲν μὲ ἔσυρον ἐμπρὸς δεμένον, ἄλλοι δὲ μὲ ἔσπρωχνον ὄπισθεν. Καὶ ἄλλοι μὲν ἄλλον τρόπον εἰς ἄλλο μέρος μὲ ἐσυμπόδιζον, ἄλλοι δὲ μὲ ἐστενοχώρουν δυνατά.
Τέλος πάντων, φέροντές με εἰς ἕνα μεγαλώτατον καὶ βαθύτατον κρημνόν, τοῦ ὁποίου τὸ πλάτος ἦτο περισσότερον παρὰ μία λίθου βολή, τὸ δὲ βάθος ἔφθανεν ἕως εἰς τὸν τάρταρον· εἰς τοῦτον, λέγω τὸν φοβερὸν κρημνὸν μὲ βίαν μεγάλην μὲ κατεβίβασαν. Εἰς τὸ ἕνα δὲ μέρος τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου κρημνοῦ, ἦτο μία ὁδὸς τόσον στενή, ὥστε μόλις ἠδύνατο νὰ χωρέσῃ εἰς αὐτὴν ἕν ἴχνος ποδός. Εἰς ταύτην λοιπὸν τὴν στενὴν καὶ λεπτοτάτην ὁδὸν μὲ βίαν μεγάλην μὲ ἐτράβιζον, ἐγὼ δὲ ἐσπούδαζον, νὰ κλίνω πάντοτε εἰς τὸ δεξιὸν μέρος, φοβούμενος, μήπως ὀλισθήσω καὶ πέσω κάτω εἰς τὸ ἀχανὲς ἐκεῖνο καὶ ἀμέτρητον βάθος. Εἰς δὲ τὸ χάος ἐκεῖνο ἐφαίνετο ὅτι διαπερνᾶ εἷς ποταμός, τοῦ ὁποίου ἡ ροὴ ἔκαμνε μεγάλην βοήν.
Ἀφοῦ λοιπὸν μὲ πολὺν φόβον καὶ τρόμον διαπεράσαμεν ἐκείνην τὴν στενωτάτην ὁδόν, εὕρομεν μίαν θύραν μεγάλην ἥτις ἦτο ὀλίγον ἀνοικτή· εἰς ταύτην δὲ ἐκάθητο ἀνὴρ μέγας καὶ γιγαντιαῖος κατὰ τὸ σῶμα, μαῦρος μὲν κατὰ τε τὴν μορφήν, φοβερὸς δὲ κατὰ τὸ πρόσωπον, διότι οἱ ὀφθαλμοί του ἦσαν ἀντιστρόφως γυρισμένοι, μεγάλοι πολλά καὶ αἱμα-τώδεις καὶ φλόγα πολλὴν πυρὸς ἐξέβαλλεν ἀπὸ τὸ στόμα, ἀπὸ δὲ τῆς ρινός του ἐξήρχετο καπνός, ἡ γλῶσσά του ἦτο κρεμασμένη ἔξω ἀπὸ τὸ στόμα του ἕως μίαν πῆχυν, καὶ ἡ μὲν δεξιά του χεὶρ ἦτο τελείως κατάψυχρος καὶ πεπαγωμένη, ἡ δὲ ἀριστερὰ ἦτο χονδρή, ὡς κολόνα καὶ γυμνὴ καὶ πολλὰ μακριά. Μὲ ταύτην τὴν χεῖρα ἔπιανεν ὁ φοβερὸς ἐκεῖνος τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἔρριπτε μέσα εἰς τὸ ἄμετρος χάος ἐκεῖνο οἵτινες ριπτόμενοι, ὅλοι τὸ Οὐαὶ! καὶ τὸ Οἴμοι! ἐφώναζον.
Καθὼς λοιπὸν ἡμεῖς ἐπλησιάσαμεν εἰς τὸν μαῦρον ἐκεῖνον καὶ φοβερὸν γίγαντα, ἐφώναζεν αὐτὸς εὐθὺς μὲ μεγάλην φωνὴν εἰς ἐκείνους οἵτινες μὲ ἔσυρον. Οὖτος εἶναι φίλος μου. Ἐγὼ δὲ κρατηθεὶς ἀπὸ τὸν φόβον ἐτρόμαξα καὶ συνεστάλην· καὶ παρευθύς, ὡς νὰ ἐστάλησαν δύο ἄνδρες λευκοὶ τὰς τρίχας καὶ ἱεροπρεπεῖς, τοὺς ὁποίους ἐνόμισα, ὅτι εἶναι ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, καθ’ ὅσον ἐνθυμοῦμαι τὰς ἁγίας αὐτῶν εἰκόνας. Τούτους λοιπὸν βλέπων ὁ ἀσχημότατος ἐκεῖνος γίγας, εὐθὺς ἐφοβήθη καὶ ἀπεκρύβη.
Ὅθεν λαβόντές με μὲ εὐγένειαν οἱ δύο ἐκεῖνοι διαπέρασαν μὶαν ἐσωτέραν θύραν διὰ τῆς ὁποίας ἐξήλθομεν εἰς  τὴν πεδιάδα, ὅπου ἦσαν κάλλιστα χωρία καὶ ὡραιότατα. Περάσαντες δὲ καὶ ταῦτα, πλησίον εἰς τὸ τέλος τῆς πεδιάδος εὕρωμεν μιὰ κοιλάδα χλοερὰν καὶ πανευφρόσυνον, τῆς ὁποίας τὴν ὡραιότητα καὶ τὸ κάλλος καὶ ὅλην τὴν ἄλλην χάριν εἶναι ἀδύνατον νὰ παραστήσῃ τὶς διὰ λόγου. Εἰς τὸ μέσον δὲ τῆς κοιλάδος ἐκείνης ἐκάθητο γέρων χαρίεις καὶ τίμιος ἔχων τριγύρω του πολὺ πλῆθος παίδων, παρομοίων εἰς τὸν ἀριθμὸν μὲ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης.
Τότε λοιπὸν ἐγὼ ἀποδιώξας τὸν φόβο ἐκ τῆς καρδίας μου, ἠρώτησα μὲ ἥσυχον φωνὴν τοὺς δύο ὁδηγούς μου, ποῖος ἄραγε εἶναι ὁ γέρων ἐκεῖνος, καὶ τὶ τὸ πλῆθος τὸ περικυκλοῦν αὐτόν. Οἱ δέ, ὁ Ἀβραὰμ εἶναι εἶπον μοι, καὶ ὁ κόλπος ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ἀκούεις, τοῦ Ἀβραάμ. Διὸ παρακινηθεὶς ὑπ’ αὐτῶν, ὑπῆγα καὶ προσεκύνησα καὶ ἠσπάσθην αὐτὸν μετ’ εὐλαβείας.
Ἔπειτα πάλιν ἠκολουθήσαμεν τὴν εἰς τὰ ἔμπροσθεν ὁδόν, καὶ ἀφοῦ ἐπεράσαμεν τὴν κοιλάδα ἐκείνην, ἐφθάσαμεν εἰς ἕν μεγαλώτατον ἐλαιῶνα, τοῦ ὁποίου τόσον πολυάριθμα ἦσαν τὰ δένδρα ὅσα εἶναι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ. Εἰς ἕκαστον δὲ δένδρον, ἦτο μία σκηνή, καὶ εἰς ἑκάστην σκηνὴν ἦτο καὶ μία κλίνη, καὶ εἰς ἑκάστην κλίνην ἦτο εἷς ἄνθρωπος. Εἰς ἐκείνας τὰς ἱερὰς σκηνὰς ἐγὼ ἐγνώρισα πολλούς, οἵτινες ἐν τῇ γῇ ζῶντες, ἀνεστρέφοντο ἐντὸς τῶν Βασιλικῶν παλατίων· ἄλλοι δὲ ἦσαν καὶ ἀπὸ τοὺς κατοικοῦντας εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, καὶ ἄλλοι πρὸς τούτοις ἀπὸ τὸ ἰδικόν μας μοναστήριον. Ὅλοι δὲ οὗτοι, τοὺς ὁποίους εἶδον ἐκεῖ καὶ ἐγνώρισα ἦσαν ἤδη προαποθανόντες ἐνῷ δὲ ἐσυλλογιζόμην νὰ ἐρωτήσω τοὺς μετ’ ἐμοῦ δύο γέροντας, ποῖος ἦτον ὁ τόσον μέγας καὶ θαυμαστὸς ἐκεῖνος ἐλαιών, προλαμβάνουσιν ἐκεῖνοι τὴν ἐρώτησιν καὶ μοὶ λέγουσι. Τὶ διαλογίζεσαι καὶ ἀπορεῖς, ποῖος εἶναι ὁ μέγας οὗτος καὶ ὡραιότατος ἐλαιών, καὶ ποῖα εἶναι ὅσα βλέπεις εἰς αὐτόν; Ταῦτα εἶναι διὰ τὰ ὁποῖα ἀκούεις νὰ λέγουν οἱ Πατέρες καὶ ἡ Γραφή.  «Πολλαὶ μοναὶ παρὰ σοι Σῶτερ πεφύκασι, κατ’ ἀξίαν πᾶσι μεριζόμεναι, κατὰ τὸ μέτρον τῆς ἀρετῆς». Ὕστερον δὲ ἀπό τὸν ἐλαιῶνα ἐκεῖνον ἦτο μία πόλις, τῆς ὁποίας τὸ κάλλος καὶ τὴν ποικιλίαν καὶ τὴν τοῦ τείχους ἁρμονίαν καὶ σύνθεσιν δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διηγηθῇ τις. Διότι εἰς ὅλον ἐκεῖνο τὸ τεῖχος ἦσαν δώδεκα στίχοι, οἵτινες περιεκύκλουν αὐτὸ ὡς ζῶναι αἱ ὁποῖαι δὲν εἶχον ἕν χρῶμα, ἀλλὰ πολλὰ καὶ διάφορα. Ἐπειδὴ ὅλαι αἱ ζῶναι ἦσαν ἀπὸ τοὺς 12 τιμίους λίθους *(1) ἑκάστη δὲ ζώνη ἦτον συνηρμοσμένη ἀπὸ ἕνα λίθον καὶ ἐσχημάτιζαν ἕνα κύκλον ξεχωριστόν.
Τὶ δὲ πρέπει νὰ λέγῃ τὶς διὰ τὴν ἰσότητα ἥν εἶχον αἱ πλάκες τῆς πόλεως ἐκείνης, καὶ διὰ τὴν εἰς ὅλα εὐαρμοστείαν; Εἰς τὸ τεῖχος τῆς πόλεως ἐκείνης ἦσαν πύλαι στολισμέναι μὲ χρυσίον καὶ ἀργύριον, ἐντὸς δὲ τῶν πυλῶν ἦτο πάτωμα χρυσότευκτον καὶ κατόπιν τοῦ πατώματος ἦσαν οἰκίαι χρυσαί, καὶ χρυσαὶ καθέδραι, καὶ χρυσαὶ τράπεζαι. Ὅλη δὲ ἡ πόλις ἦτο γεμάτη ἀπὸ ἀνεκλάλητον φῶς, γεμάτη ἀπὸ εὐωδίας, γεμάτη ἀπὸ χάριτας διαφόρους. Ταύτην δὲ περιερχόμενοι καὶ θεωροῦντες, δὲν εἴδομεν ἐκεῖ ἄνθρωπον, οὔτε κτῆνος τετράποδον, οὔτε πτηνόν, οὔτε ἄλλο ζῶον ἤ πρᾶγμα, ὅσα κινοῦνται ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν καὶ εἰς τὸν ἀέρα. Εἰς δὲ τὴν ἄκραν τῆς πόλεως ἦτο ἐκτισμένα θαυμαστὰ βασίλεια, εἰς τῶν ὁποίων τὴν θύραν καὶ εἴσοδον ἦτο εἷς θάλαμος, δηλαδὴ θαυμαστὸς νυμφικὸς κοιτών, τοῦ ὁποίου ὁ γύρος ἦτο τόσον μέγας, ὅση εἶναι μία βολὴ λίθου. Εἰς τὰ ἄκρα δὲ τοῦ θαλάμου ἐκείνου ἕως εἰς τὰ ἄλλα ἄκρα του ἦτο ἐξηπλωμένη μία τράπεζα, κατασκευασμένη ὅλη ἀπὸ μάρμαρον Ρωμαϊκόν, ἡ ὁποία ἦτο ὑψηλὴ ἀπὸ τὴν γῆν τόσον, ὅσον νὰ κάθηται καὶ νὰ ἀκουμβᾷ ἄνθρωπος. Ὅλη δὲ ἡ τράπεζα ἐκείνη ἦτο γεμάτη ἀπό συμποσιάζοντας. Καὶ ὁ οἶκος δὲ ὅλος ἐκεῖνος ἦτο γεμάτος ἀπὸ καθαρώτατον φῶς καὶ ἀπὸ εὐωδίαν καὶ πᾶσαν χάριν· πλησίον δὲ εἰς τὸ τέλος τοῦ θαλάμου ἐκείνου ἦτο μιὰ οἰκοδομὴ μικρά, εἰς εἶδος κοχλίου κατασκευασμένη, καὶ πλησίον ἕν ἡλιακὸν ὡραῖον καὶ πανευφρόσυνον, τὸ ὁποῖον ἔβλεπε πρὸς τὴν τράπεζαν. Ἀπὸ τοῦτο λοιπὸν τὸ ἡλιακὸν ἔσκυψαν δὺο φωτόμορφοι νέοι εὐνοῦχοι, ὅμοιοι εἰς τὸ πρόσωπον μὲ τὴν ἀστραπήν, καὶ γεμάτοι ἀπὸ πᾶσαν λαμπρότητα *(2) οἵτινες εἶπον εἰς τοὺς δύο γέροντας ἐκείνους περὶ ἐμοῦ.
Ἄς καθήσῃ καὶ οὗτος εἰς τὴν τράπεζαν, καὶ ὁμοῦ μὲ τὸν λόγον ἔδειξαν καὶ μὲ τὸ δάκτυλον τὸν τόπον τῆς καθέδρας εἰς τὸν ὁποῖον οἱ δύο γέροντες, φέροντες μὲ ἐκάθισαν. Αὐτοὶ δὲ ὑπῆγον εἰς τὸ ἄλλο μέρος καὶ ἐκάθισαν καὶ αὐτοί, οἱ δὲ νέοι εὐνοῦχοι ἐκεῖνοι ἐμβῆκαν δῆθεν εἰς τὸ ἐνδότερον μέρος τῆς λαμπρᾶς ἐκείνης οἰκίας, τὸ ὁποῖον ἦτο πλησίον εἰς τὸ ἡλιακὸν καὶ ἔμενον ἐκεῖ πολλὰς ὥρας. Τότε λοιπὸν ἐγὼ θεωρῶν μὲ περιέργειαν τὰ τῆς τραπέζης ἐκείνης, ἐγνώριζον πολλοὺς τοὺς ὁποίους εἶχον φίλους ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ, καὶ λαϊκοὺς κοσμικούς, οἵτινες ἀνεστρέφοντο εἰς τὰ βασίλεια, καὶ Μοναχοὺς τοῦ ἰδικοῦ μας μοναστηρίου.
Ἀφοῦ δὲ ἐπέρασαν ὧραι πολλαὶ πάλιν ἔσκυψαν ἀπὸ τὸ ἡλιακὸν οἱ νέοι ἐκεῖνοι εὐνοῦχοι καὶ εἶπον πρὸς τοὺς μετ’ ἐμοῦ δύο γέροντας. «Ἐπιστρέψατε τοῦτον ὀπίσω, διότι πολλὰ λυποῦνται καὶ πενθοῦσιν δι’ αὐτὸν τὰ πνευματικὰ αὐτοῦ τέκνα· ὅθεν ὁ Βασιλεὺς παρακινηθεὶς ἀπὸ τοὺς στεναγμούς των, θέλει νὰ μένῃ ἀκόμη οὗτος εἰς τὴν μοναδικὴν ζωήν. Ἐπιστρέφοντες λοιπὸν τοῦτον δι’ ἄλλης ὁδοῦ, λάβετε ἀντ’ αὐτοῦ τὸν μοναχὸν Ἀθανάσιον τὸν ὄντα ἀπὸ τὸ Μοναστήριον τοῦ Τραϊανοῦ». Καὶ παρευθὺς οἱ δὺο γέροντες παραλαμβόντες ἐμὲ ἐξήλθομεν ἀπὸ τὸν θάλαμον καὶ ἀπὸ τὴν πόλιν ἐκείνην δι’ ἄλλης ὁδοῦ συντομωτέρας. Κατὰ τὴν ὁδὸν δὲ ἀπηντήσαμεν ἑπτὰ λίμνας ἀπὸ διαφόρους κολάσεις καὶ τιμωρίας, διότι ἄλλη μὲν λίμνη ἦτο γεμάτη ἀπὸ σκότος, ἄλλη δὲ ἀπὸ φωτιάν.
Καὶ ἡ μία μὲν ἦτο  γεμάτη  ἀπὸ   βρωμερὰν   ὁμίχλην, ἡ δὲ ἄλλη ἀπὸ σκώληκες, καὶ ἄλλη ἀπὸ ἄλλας βασάνους καὶ τιμωρίας. Ὅλαι δὲ αἱ λίμναι ἐκεῖναι ἦσαν γεμάται ἀπὸ πλῆθος ἀνθρωπαρίων ἀναριθμήτων; οἵτινες ὅλοι ἐλεεινῶ καὶ γοερῶς ἔκλαιον καὶ ὠδύροντο.
Ἀφοῦ δὲ τὰς λίμνας ἐκείνας ἐπεράσαμεν καὶ ἐπήγαμεν ὀλίγον ἐμπρός, πάλιν εὕρομεν τὸν γέροντα, ὅστις ἦτο ὁ Ἀβραάμ, τὸν ὁποῖον ἐγὼ εὐθὺς προσκυνήσας, ἠσπασάμην. Ἐκεῖνος δὲ μοὶ ἔδωκε ποτήριον χρυσοῦν πλῆρες οἴνου γλυκυτέρου καὶ αὐτοῦ τοῦ μέλιτος. Ἔδωκέ μοι δὲ καὶ τρία κομμάτια ξηροῦ ἄρτου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα, τὸ μὲν ἕν ἐβούτησα μέσα εἰς τὸ κρασίον, καὶ μοὶ ἐφάνη ὅτι τὸ ἔφαγον καὶ ἔπιον καὶ ὅλον τὸ κρασίον. Τὰ δὲ ἄλλα κομμάτια τὰ ἔβαλον δῆθεν μέσα εἰς τὸν κόλπον μου, τὰ ὁποῖα καὶ ἐζήτουν χθὲς ἀπὸ σᾶς.
Εἶτα μετ’ ὀλίγον ὑπήγαμεν πάλιν εἰς τὸν τόπον ἐκεῖνον ὅπου ὁ Γίγαντας ἐκεῖνος εὑρίσκετο, ὁ ἀσχημότατος καὶ ὅμοιος μὲ τὴν σκοτεινὴν νύκτα κατὰ τὸ πρόσωπον ὅστις, βλέπων μὲ ἔβρυχε μεγάλως τοὺς ὀδόντας του καὶ μὲ θυμὸν καὶ πικρίαν ἔλεγε πρὸς ἐμέ, τώρα μὲν ἐγλύτωσες ἀπὸ τὰς χεῖρας μου, εἰς τὸ ἑξῆς ὅμως δὲν θέλω παύσει ἀπὸ τοῦ νὰ κατασκευάζω σκάνδαλα καὶ κακὰ καὶ ἐναντίον σου, καὶ ἐναντίον τοῦ Μοναστηρίου σου. Ταῦτα μὲν ὅσα ἠξεύρω καὶ ἐνθυμοῦμαι, ἰδοὺ σὰς τὰ ἐφανέρωσα, πατέρες καὶ ἀδελφοί μου. Πῶς δὲ ἦλθον πάλιν εἰς ἐμαυτὸν παντελῶς δὲν ἠξεύρω.
Ἀφοῦ δὲ ταῦτα εἶπε καὶ ἐδιηγήθη ὁ Ὅσιος Κοσμᾶς, ἐστάλη εἷς ἀδελφὸς εἰς τὸ Μοναστήριον, ἐπονομαζόμενον τοῦ Τραϊανοῦ, καὶ εὑρίσκει τὸν Μοναχὸν Ἀθανάσιον ἀποθανόντα, καὶ ἔξω τοῦ Κελλίου του νεκρὸν ἐπὶ τοῦ κραββάτου φερόμενον. Ἐρωτήσας δὲ ὁ ἀποσταλεὶς ἀδελφός, πότε ὁ Ἀθανάσιος ἀπέθανεν, ἔμαθεν, ὅτι χθὲς κατὰ τὴν ἐνάτην ὥραν τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ὁποίαν καὶ ὁ Ὅσιος Κοσμᾶς εἶδε τὴν ρηθεῖσα ὀπτασίαν καὶ ἦλθεν εἰς τὸν ἑαυτόν του.
Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως ἠκολούθησαν. Μετ’ ὀλίγον δὲ καιρόν, ἔγινεν ἕν Μοναστήριον τὰ δύο ἐκεῖνα Μοναστήρια, τὸ τοῦ θείου Κοσμᾶ καὶ τὸ τοῦ Τραϊανοῦ. Διότι ἦσαν καὶ τὰ δυὸ γειτονεύοντα·  καὶ ἕως τὴν σήμερον κυβερνῶνται καὶ τὰ δυὸ μὲ ἕνα Ἡγούμενον.
Ζήσας δὲ ὁ Ὅσιος Κοσμᾶς τριάκοντα χρόνους μετὰ τὴν ἀνωτέρω ὀπτασίαν, καὶ ἠγουμενεύων εἰς τὰ εἰρημένα δὺο Μοναστήρια μὲ πολλὴν προκοπὴν καὶ αὔξησιν ἐπροξένησεν εἰς αὐτὰ καὶ κατὰ τὴν θεάρεστον καὶ ἐνάρετον πολιτείαν τῶν Μοναχῶν, καὶ κατὰ τὰ εἰσοδήματα τὰ πρὸς διοίκησιν καὶ τροφὰς ἀναγκαίας τῶν ἀδελφῶν εἰς δόξαν τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ ἡμῶν. Ἀμήν.

*(1) Δώδεκα λίθοι τίμιοι εἶναι Ἰασπις, Σάπφειρος, Χαλκηδὼν, Σμάραγδος, Ἀρδόνυξ, Σάρδιος, Χρυσόλιθος, Βήρυλλος, Τοπάζιον, Χρυσόπρασος, Ὑάκινθος καὶ Ἀμέθυστος. Τούτους τοὺς λίθους εἶδε καὶ ὁ Ἰωάννης εἰς τὴν Ἱερὰν Ἀποκάλυψιν, ὅτι ἦτο θεμέλιοι τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ.
*(2) Οὗτοι φαίνεται ὅτι ἦσαν Ἄγγελοι. Ἴσως δὲ νὰ ἦσαν καὶ οἱ δύο Ἀρχάγγελοι ὁ Μιχαὴλ δηλαδὴ καὶ ὁ Γαβριήλ.

Μαργαρίται Παραδείσου 18-26.

Δεν υπάρχουν σχόλια: